დუმილი. აუტანელი ყრუ ტკივილი გულის მიდამოში. ჟრუანტელი. სიცხე. მკვეთრი, გამაგიჟებელი სულის კივილი, ძახილი დახმარებისა. თავში ნელმა სიომ ერთად მოყარა სულელური აზრები. ისინი კამათობენ, ერთმანეთში ირევიან, არ გაძლევენ ერთი წამითაც წესიერი ცხოვრების უფლებას.
რატომ ასე? ნუთუ ხალხი ერთმანეთისაგან ასე უნდა იყოს დამოკიდებული და ასე იკლავდნენ თავს ნელ–ნელა და მტკივნეულად?
მე არა ვარ ის ადამიანი რომელიც ყვირის : თავისუფალი პიროვნევა ვარო?
მაგრამ მომეცემა თუ არა ერთი თავისუფალი წამი დასაფიქრებლად, მე ისევ შენი ტყვე ვხდები, ჩემი სული ხდება შენი მონა, შენი სიდამპლის მაღმერთებელი...
ნუთუ მარტო მე ვგრძნობ ამას? ნუთუ ოდესმე რამე გამოსწორდება? ნუთუ ოდესმე ვისწავლი ჭკუას? ნუთუ ოდესმე მიხვდები შენ თუ როგორ მიყვარხარ?
Комментариев нет:
Отправить комментарий